Het is gek hoe één dag je hele leven op zijn kop kan zetten. Je denkt dat je alles onder controle hebt, dat je sterk genoeg bent om alles te dragen wat op je pad komt. Maar dan zijn er van die momenten waarop je jezelf hoort zeggen wat je nooit hardop wilde uitspreken. De woorden “ik ben suïcidaal” kwamen uit mijn mond terwijl mijn hoofd nog in ontkenning zat. Ik voelde het niet. Het was alsof ik naar iemand anders luisterde. Wat me het meest bijbleef, was niet de schok van het uitspreken, maar de stilte die daarna viel. Een stilte die zwaarder woog dan alle woorden samen.
Die stilte werd mijn metgezel. In die stilte probeerde ik mezelf te overtuigen dat het allemaal wel mee zou vallen, dat ik dit wel aankon, zoals altijd. Maar diep vanbinnen wist ik dat er iets was veranderd. De dag voor morgen werd een soort mantra, een zin die ik eindeloos herhaalde in mijn hoofd. Ik wist niet eens precies waarom ik dat deed, maar het hield me staande. Het werd een houvast, een manier om niet te hoeven voelen wat er echt speelde. Tegelijkertijd zocht ik naar een reden om door te gaan, om vol te houden tot die volgende dag.
De kracht en kwetsbaarheid van woorden
Woorden hebben een vreemde macht over ons. Soms zijn ze zacht en troostend, soms hard en pijnlijk. Maar het zijn vooral de woorden die we eigenlijk niet willen zeggen die het meeste gewicht hebben. Ik merkte dat toen ik eindelijk hardop uitsprak wat ik al zo lang voelde. Het voelde als verraad aan mezelf, alsof ik toegaf aan iets wat ik altijd had weggestopt. Toch maakte het uitspreken van mijn gevoelens alles anders.
Het gekke was dat ik mijn eigen woorden niet eens wilde aannemen. Ik hoorde mezelf praten, maar het leek niet over mij te gaan. Die afstand tussen wat ik zei en wat ik voelde was enorm. Het liet zien hoe ingewikkeld emoties kunnen zijn. Je kunt iets voelen zonder het te willen erkennen, of iets zeggen zonder het echt te geloven. Die spagaat zorgde ervoor dat ik mezelf bleef verliezen in mijn gedachten.
De stilte na mijn bekentenis voelde als een soort bescherming. Alsof de wereld even stilstond zodat ik kon nadenken over wat er net gebeurd was. Het gaf me ruimte om te beseffen hoe groot de stap was die ik zojuist had genomen. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor de mensen om me heen die nu wisten wat er in mij omging. Woorden kunnen dus niet alleen kapot maken, maar ook openbreken en ruimte geven voor verandering.
De dag voor morgen: een eindeloze herhaling
De zin “de dag voor morgen zal er altijd zijn” werd een soort anker in mijn hoofd. Steeds opnieuw sprak ik die woorden uit, alsof ze mij konden beschermen tegen alles wat er vanbinnen speelde. Ik probeerde krampachtig vast te houden aan het idee dat er altijd nog een volgende dag zou komen, ongeacht hoe zwaar vandaag ook voelde.
Die herhaling was geen bewuste keuze, maar meer een automatisme geworden. Het gaf me het gevoel dat ik iets onder controle had, hoe klein dat ook was. Toch merkte ik dat die zin na verloop van tijd steeds leger begon te klinken. Het werd een soort achtergrondruis waar ik nog moeilijk van los kon komen. De gedachte aan morgen hield me in beweging, maar hield me ook gevangen in een cirkel van onzekerheid.
Het bijzondere was dat ik pas merkte hoe belangrijk die zin voor me was toen ik hem opschreef. Ineens kreeg hij een andere lading. Het voelde niet meer als vasthouden, maar als loslaten. Alsof ik toegaf aan het idee dat ik deze strijd niet meer alleen kon voeren. Dat moment van opschrijven veranderde alles, ook al voelde het op dat moment als opgeven.
Zelfontkenning en het zoeken naar grip
Zelfontkenning is een krachtig mechanisme. Het beschermt je tegen pijnlijke gevoelens en gedachten die je liever niet onder ogen wilt zien. Bij mij uitte zich dat in het constant bagatelliseren van mijn situatie. Ik vertelde mezelf dat het allemaal wel meeviel, dat anderen het veel zwaarder hadden en dat ik niet moest zeuren.
Toch merkte ik steeds vaker dat deze ontkenning me niet verder hielp. Hoe harder ik probeerde weg te duwen wat er écht aan de hand was, hoe meer het zich aan me opdrong. Ik raakte verstrikt in mijn eigen gedachten en verloor langzaam de grip op de realiteit. Het werd steeds moeilijker om onderscheid te maken tussen wat ik voelde en wat ik dacht te moeten voelen.
Het zoeken naar grip werd daardoor een dagelijkse bezigheid. Alles werd gericht op controle: over mijn emoties, gedachten en zelfs over simpele dagelijkse routines. Maar hoe meer ik probeerde vast te houden, hoe meer alles leek te glippen tussen mijn vingers door. Het was pas toen ik toegaf aan mijn eigen kwetsbaarheid, dat er ruimte ontstond voor verandering.
De versnelling na erkenning
Zodra de waarheid eenmaal was uitgesproken en erkend, kwam alles in een stroomversnelling terecht. De dingen waar ik maandenlang tegen had gevochten leken ineens onvermijdelijk geworden. Er werden gesprekken gevoerd, plannen gemaakt en ineens stond alles in dienst van herstel en overleven.
Die versnelling voelde in het begin overweldigend en beangstigend. Alles ging sneller dan ik aankon verwerken. Toch besefte ik gaandeweg dat deze snelheid nodig was om door de eerste moeilijke periode heen te komen. Door de intensiteit van alles voelde elke dag als een marathon, waarbij stilstand geen optie meer leek.
Er kwam ook een nieuwe vorm van verantwoordelijkheid bij kijken. Niet alleen tegenover mezelf, maar ook tegenover de mensen die mij wilden helpen. Ik moest leren vertrouwen op anderen en erkennen dat hulp noodzakelijk was. Dat was misschien wel het moeilijkste van alles: toegeven dat je het niet alleen redt.
Reflectie op het proces
Het proces van erkennen, delen en doorgaan is grillig en vol onverwachte wendingen. Iedere dag bracht nieuwe inzichten en gevoelens met zich mee, waarvan ik nooit had gedacht ze ooit te ervaren. Wat vandaag veilig leek, kon morgen opeens angstaanjagend zijn.
Ik merkte dat reflectie onmisbaar werd in dit proces. Door terug te kijken op wat er gebeurde, kreeg ik langzaam weer zicht op mezelf en mijn situatie. Het hielp me om patronen te herkennen en beter te begrijpen waar bepaalde gevoelens vandaan kwamen. Reflectie gaf me de kans om alles even op een rijtje te zetten zonder direct actie te hoeven ondernemen.
Toch bleef het moeilijk om volledig eerlijk te zijn tegenover mezelf tijdens deze reflectiemomenten. De neiging tot ontkenning bleef op de loer liggen, soms sterker dan ooit tevoren. Maar door steeds opnieuw stil te staan bij wat er gebeurde, groeide mijn zelfinzicht beetje bij beetje.
Krachtige samenvatting
Als ik terugkijk op deze periode besef ik hoe belangrijk iedere stap is geweest: het durven uitspreken van mijn gevoelens, de stilte die daarop volgde, de kracht van herhaling en het vinden van grip door toe te geven aan kwetsbaarheid. De dag voor morgen werd uiteindelijk geen vlucht meer naar voren, maar een herinnering aan veerkracht en doorzettingsvermogen.
Het blijven herhalen van die ene zin gaf mij houvast toen alles wankelde. Het erkennen van mijn gevoelens bracht versnelling en verandering op gang, hoe moeilijk dat ook was om toe te laten. Door eerlijk naar mezelf te kijken en ruimte te geven aan reflectie, leerde ik beetje bij beetje omgaan met alle emoties die erbij kwamen kijken.
De dag voor morgen zal er altijd zijn – niet als ontsnapping aan vandaag, maar als bewijs dat je altijd weer een nieuwe kans krijgt om verder te gaan. En soms is dat alles wat je nodig hebt om vol te houden: weten dat er altijd weer een nieuwe dag komt waarop jij jezelf opnieuw mag ontdekken.
