Iedereen begint ergens, ook als het gaat om het schrijven van gedichten. Voor mij was dat in een ziekenhuis, op een plek waar je niet per se verwacht dat je inspiratie zal vinden. Toch was het daar, tussen de steriele muren en de geur van ontsmettingsmiddel, dat ik voor het eerst kennismaakte met beeldende therapie. Begeleid door iemand die haar vak verstond, werd ik uitgenodigd om mijn gedachten vorm te geven. Het bleek een uitlaatklep voor gevoelens die al veel te lang opgesloten zaten. Het schrijven van gedichten was nog nooit zo dichtbij geweest.
In die periode voelde alles zwaar en donker. Gedichten waren mijn manier om grip te krijgen op de chaos in mijn hoofd. Ik had geen idee waar ik moest beginnen, maar door te luisteren naar mijn lichaam en langzaam woorden te laten stromen, kreeg alles een plek. Het schrijven van gedichten bracht rust, zelfs als ik worstelde met vermoeidheid en pijn. Het was een langzaam proces van ontdekken: wat heb ik nodig, wat voel ik echt, en hoe mag dat er zijn? Daarmee werden mijn eerste stappen gezet in de wereld van poëzie, een wereld die sindsdien niet meer is weggegaan.
De kracht van beeldende therapie
De kennismaking met beeldende therapie was voor mij een onverwachte wending. Opeens stond ik stil bij wat mijn lichaam en geest mij probeerden te vertellen. Tot dat moment was ik vooral bezig met overleven en het onderdrukken van gevoelens die te pijnlijk leken om onder ogen te zien. Door beeldende therapie kon ik langzaam ruimte maken voor die gevoelens, zonder dat ze mij volledig overspoelden. Het schrijven van gedichten ontstond niet uit noodzaak om iets moois te maken, maar vanuit de behoefte om te begrijpen wat er in mij leefde.
Het bijzondere aan deze vorm van therapie vond ik dat er geen goed of fout bestond. Er was alleen maar ruimte om te proberen, te voelen en te ontdekken. Schrijven werd een manier om te onderzoeken waar mijn grenzen lagen. Ik merkte dat mijn gedachten minder chaotisch werden zodra ik ze op papier zette. Mijn hoofd werd rustiger, mijn ademhaling dieper en mijn hartslag daalde als vanzelf. Het schrijven van gedichten hielp mij om alles wat onbenoembaar was toch een naam te geven.
Doordat ik woorden vond voor mijn gevoelens, kreeg ik meer grip op mezelf. Ik ging beseffen hoe belangrijk het is om niet alles binnen te houden. Zelfs wanneer het moeilijk werd, bood poëzie een veilige plek om mijn angsten en twijfels toe te laten. Het schrijven van gedichten groeide uit tot een dagelijks ritueel waarin ik mezelf steeds beter leerde kennen. Langzaam maar zeker veranderde mijn perspectief op pijn, verdriet en alles wat het leven zo ingewikkeld maakt.
Het zoeken naar woorden
In het begin vond ik het lastig om de juiste woorden te vinden. Mijn hoofd zat vol gedachten, maar zodra ik pen en papier pakte, leek alles te verdwijnen. Toch bleef ik proberen, ook al voelde het soms alsof ik vastzat in een eindeloze herhaling van dezelfde zinnen. Het schrijven van gedichten vraagt geduld – je moet durven wachten tot de juiste woorden zich aandienen.
Ik ontdekte dat schrijven veel meer is dan alleen techniek of woordenschat. Het draait om eerlijkheid en durven kijken naar wat er echt speelt in je leven. Elke regel die ik schreef, bracht mij dichter bij mezelf. Soms waren het slechts korte zinnen of losse woorden, andere keren vloeiden de regels vanzelf uit mijn pen. Het belangrijkste was dat er geen druk was om iets perfects te maken; het mocht gewoon zijn zoals het was.
Hoe vaker ik schreef, hoe makkelijker het werd om dieper te graven. Ik begon patronen te herkennen in mijn denken en voelen. Gedichten werden spiegels waarin ik mezelf terugzag – soms confronterend, maar altijd verhelderend. Door regelmatig te schrijven, kreeg ik steeds meer vertrouwen in mijn eigen stem. Het schrijven van gedichten werd een gewoonte, iets wat mij hielp om moeilijke momenten door te komen.
Omgaan met chronische pijn
Tijdens dit hele proces speelde chronische pijn een grote rol in mijn leven. Het beperkte mij op allerlei manieren: fysiek kon ik minder doen, mentaal werd ik telkens weer geconfronteerd met mijn grenzen. Toch ontdekte ik juist door het schrijven van gedichten dat pijn niet alleen negatief hoeft te zijn. Het dwong mij om bewuster naar mezelf te luisteren en andere keuzes te maken.
Elke dag moest ik opnieuw afwegen wat wel en niet mogelijk was. Dat gaf frustratie en verdriet, maar leerde mij ook om niet altijd door te blijven rennen. Door stil te staan bij wat er écht speelde, kon ik beter omgaan met de grilligheid van pijn en beperking. Het schrijven van gedichten bood houvast op momenten dat niets anders werkte; het was een constante factor waarop ik altijd kon terugvallen.
De pijn leerde mij ook om milder naar mezelf te zijn. In plaats van mezelf steeds te verwijten wat niet meer ging, probeerde ik ruimte te maken voor wat wel lukte – hoe klein ook. In dat proces vond ik vaak inspiratie voor nieuwe gedichten; ze vormden een brug tussen wat er was en wat er ooit misschien weer zou kunnen zijn.
Gedichten als uitlaatklep
Het schrijven van gedichten werd voor mij een uitlaatklep die verder ging dan alleen therapie of verwerking. Woorden boden troost op momenten dat alles uitzichtloos leek; ze gaven vorm aan gedachten die ik niet hardop durfde uitspreken. In poëzie kon alles bestaan: vreugde en verdriet, hoop en wanhoop, verlangen en gemis.
Gedichten hielpen mij om situaties beter te begrijpen en gevoelens toe te laten zonder oordeel. Ze maakten het mogelijk om afstand te nemen van gebeurtenissen die anders teveel impact zouden hebben gehad. Door alles op papier te zetten, ontstond er ruimte in mijn hoofd én in mijn hart.
Inmiddels kan ik zeggen dat het schrijven van gedichten een belangrijk onderdeel is geworden van wie ik ben. Het is niet langer alleen een manier om moeilijke periodes door te komen, maar ook iets waar ik plezier aan beleef. De vrijheid en creativiteit die poëzie biedt, geven kleur aan zelfs de meest grauwe dagen.
De blijvende impact
Terugkijkend op hoe het allemaal begon, zie ik hoeveel het schrijven van gedichten voor mij heeft betekend. Wat ooit begon als een manier om hoofd en hart tot rust te brengen, groeide uit tot iets veel groters. Poëzie heeft mij geholpen obstakels te overwinnen waarvan ik dacht dat ze onoverkomelijk waren. Het heeft mij geleerd kwetsbaar te durven zijn zonder mezelf daarin te verliezen.
De invloed van het schrijven reikt verder dan alleen het moment zelf. Ik merk dat mijn blik op de wereld veranderd is; ik kijk anders naar mensen, situaties en naar mezelf. Door woorden steeds weer opnieuw vorm te geven, blijf ik ontwikkelen en groeien – niet alleen als schrijver maar ook als mens.
Het mooiste vind ik misschien nog wel dat poëzie nooit ophoudt met verrassen. Elke dag brengt nieuwe inzichten en nieuwe mogelijkheden om gevoelens uit te drukken. Het schrijven van gedichten blijft voor mij een bron van kracht, inspiratie en verbinding – met mezelf én met anderen.
Samenvatting
Het schrijven van gedichten begon voor mij op een onverwachte plek: het ziekenhuis. Door beeldende therapie ontdekte ik hoe belangrijk het is om gevoelens ruimte te geven en niet alles binnen te houden. Woorden boden mij houvast tijdens periodes van pijn en verdriet en maakten het mogelijk om mezelf beter te leren kennen. Door regelmatig te schrijven vond ik een nieuwe manier om met chronische pijn om te gaan en moeilijke emoties toe te laten zonder oordeel.
Vandaag de dag is poëzie voor mij onmisbaar geworden – het blijft mij kracht geven en helpt mij steeds weer opnieuw betekenis te vinden in alles wat ik meemaak en wat mij vaak niet meer lukt.
